Erich von Daniken
Pobieranie 1.1 Mb.
|
|
się przy Kaabie w Mekce. Nawet jeżeli kiedyś nie będzie już Mekki i Kaaby, to i tak linie będą świadczyć o tym, że w tym miejscu znajdowało się coś ważnego - centrum religu. Budując piramidy w Chichen-Itza Majowie osiągneli taki sam cel. Łamigłówka Dotąd zajmowaliśmy się trzema źródłami, które przetrwały upływ czasu i orgie niszczenia, słynną księgą Popol Iiuh, Księgami Chilam Balam oraz relacjami Bernardina de Sahagńn. Zostały nam jeszcze staromeksykańskie rękopisy obrazkowe. W czasach azteckich istniały w Meksyku szkoły świątynne, w których nowicjusze - podobnie jak średniowieczni mnisi w klasztorach dalekiej Europy - kopiowali stare, pożółkłe pisma przenosząc je na karty sporządzone ze skóry lub papieru z włókien agawy. Kiedyś istniały zapewne tysiące kopu takich rękopisów. Hans Biedermann, wybitny znawca historii Ameryki Środkowej, w pracy zatytułowanej Święte księgi starożytnego Meksyku przytacza słowa hiszpańskiego jezuity Francisco Xaviera Clavigera: "Wszelkie pisma znalezione w Tezcuco ułożyli w tak wielkich ilościach na rynku, że ich sterta wyglądała jak niewielkie wzgórze. Potem je podpalili i pamięć o wielu naprawdę dziwnych, szczególnych zdarzeniach zamienili w popiół." [30] Po tym auto dafe, w którym spalono całą górę ksiąg, pozostało na świecie około dwudziestu indiańskich rękopisów, z których co najmniej kilka sporządzono w czasach poprzedzających najazd Hiszpanów. Są to między innymi: Kodeks Iiindobonensis (obecnie w Wiedniu), Kodeks Vaticanus (w Rzymie), Kodeks Columbinus (w Meksyku), Kodeks Egerton (w Londynie), Kodeks Tonalamatl (w Paryżu) oraz Kodeks Borgia (w Rzymie). Najsłynniejszy i najlepiej zachowany jest Kodeks Borgia. Podobnie jak kodeksy Majów jest składany w harmonijkę. Każda z 39 obustronnie malowanych stron ma format 27 x 26,5 cm, po rozłożeniu tworzą one wspaniały, ale zarazem dość długi - bo ponad dziesięciometrowy - podręcznik historii. Nie wiadomo, ile lat liczy sobie Kodeks Borgia i jak daleko w prze- szłość sięgająjego początki - tylkojedno wydaje się pewne: że pochodzi z Cholula. Tam, około 100 km na południe od stolicy Meksyku, stoi piramida Tepanapa, której podstawa jest większa od podstawy pirami- dy Cheopsa. Nie zdołano dotąd ustalić wieku piramidy, przebudowywa- nej z biegiem lat od piętnastu do dwudziestu razy - ta ogromna budowla jest tylko zewnętrzną powłoką piramid, które stały u jej prapoczątków. Równie zagadkowa jest w okolicach Choluli ornamen- tyka świątyń, pochodząca z Peru - "wzory szachownicy z meand- rowymi obrzeżami schodów i frędzlowatymi obrzeżami [31]. Peru- wiańskie zdobienia na meksykańskich świątyniach sprawiają tym osobliwsze wrażenie, że ten sam styl można spotkać w Kodeksie Borgia. Skrupulatni fachowcy twierdzą, iż udało im się odczytać jedną trzecią Kodeksu, odcyfrowywanie jednak wszystkich zabytków piśmiennictwa staromeksykańskiego jest niezwykle trudne. Badacz drepce w miejscu, kręci się w koło, często widzi rzeczy, których nie zdoła ujrzeć laik. Oto dwa przykłady: 1. Ilustracja 13 (wkładka) przedstawia drugą stronę Kodeksu Laud, znajdującego się w Bibliotece Bodleiana w Oxfordzie. W środku rysunku fachowiec tej miary co Biedermann rozpoznaje azteckiego boga deszczu Tlaloca: "Charakterystyczne są dla niego (Tlaloca) obramienia oczu przypo- minające okulary i zęby sterczące ku dołowi z górnej szczęki. Górną wargę i zęby można wywieść od symbolicznego wyobrażenia chmury deszczowej i strug padającego deszczu!" [30] Możliwe, że przedstawiono tu boga deszczu Tlaloca - tylko gdzie "zęby wystające ku dołowi"? Czy są to owe wijące się robaki? Nie rozumiem też, co wspólnego mają u licha "górna warga i rzędy zębów" z "symbolicznym wyobrażeniem" chmury i strugami deszczu. W komentarzu czytam, że Tlaloc ma na głowie "hełm jaguara". Rzeczywiście, na rysunku mogę rozpoznać coś przypominającego hełm, ale gdzieżjestjaguar? W lewej ręce bóg "trzyma ozdobny topór, którego ostrze wychodzi z pyska węża". Wąż długi, rozum krótki! Wziąłem do ręki lupę i spróbowałem skorzystać z tej interpretacji - z trudem znalazłem niewielki przedmiot przypominający nieco buławę: czyżby to właśnie był ów "ozdobny topór"? Ryciny mogą przedstawiać wszystko - powyższa interpretacja nie jest dla mnie przekonująca. Aha, bóg deszczu trzyma "w drugiej ręce białego węża, zapewne symbol błys- kawicy". Za chwilę do tego dojdziemy... 2. Na ilustracjach 16 i 17 widzimy fragmenty Kodeksu liindobonensis. Il. 17 przedstawia według interpretatora szesnaście postaci i są to "oczywiście różne aspekty boga Quetzalcoatla" [30]. Zgodnie z tą nauką il.16 ukazuje "zstąpienie Quetzalcoatla na ziemię". Na samej górze widać "niebiański fryz z wyobrażeniem dwóch dawnych bogów, między którymi kuca nagi jeszcze Quetzalcoatl". Ten sam niebiański fryz ma w środku otwór - z otworu zwisa coś jakby drabinka sznurowa, do której poprzyklejano "puchowe kuleczki". Nie potrafię zrozumieć, dlaczego te niewielkie, okrągłe kuleczki - tak wyglądają pod mikroskopem - mają być "puchowymi kulecz- kami". Jestem jednak skłonny w to uwierzyć, jeżeli tylko interpretator wykaże, że jest kolejnym wcieleniem azteckiego wychowanka kap- łanów, który sam kiedyś tych puszków dotykał! Z obu stron drabinki sznurowej widać u góry dwie spadające "niebiańskie istoty". I wreszcie w lewym dolnym rogu można dostrzec Quetzalcoatla schodzącego - po drabince sznurowej ? - w barwach wojennych, z tarczą, pałką i ozdoba- mi. Postać Quetzalcoatla jest ujęta w wizerunki "świątyń i miejsG mistycznych". Być może specjaliści zaakceptują i uznają tę interpretację za obowią- zuj ącą - nie mnie o tym sądzić, nie mogę się jednak wyzbyć podejrzenia, że rysunki wyrażają całkiem odmienne treści. A może po prostu nie szukamy dość skutecznie rozwiązań nowych, opartych na współczes- nym sposobie myślenia? Cóż bowiem znaczy stwierdzenie, że w każdynr ze swoich szesnastu "różnych aspektów" Quetzalcoatl nosi na głowie inne ozdoby. Ma to chyba istotne znaczenie. Gdyby było inaczej, to dawny kronikarz nie zadawałby sobie trudu przedstawienia aż tylu wariantów przystrojenia głowy Quetzalcoatla. Nagi, czarny Quetzal- coatl zaś jest otoczony nie tylko przez bogów - o ile w ogóle są to bogowie. Cóż bowiem znaczą garby za jego plecami? Co ma sygnalizować wielka liczba osobliwych znaków, które go otaczają? Przeczytałem, że są to "znaki dzienne". Że są to znaki, to dla mnie jasne, tylko co mają oznaczać? Staroamerykańskie rękopisy obrazkowe sprawiają na mnie wrażenie łamigłówek. Łamigłówka zaś - o czym możemy przeczytać w słowniku - jest zabawką w postaci klocków lub kartoników z fragmentami rysunków, składających się na pewną całość. Cóż by to więc było, gdyby w przypadku tajemniczych azteckich znaków, które trzeba odcyfrować, chodziło - na przykład - o nieznane nam symbole znanych nam aminokwasów albo związków chemicznych? Spośród proponowanych tu, częstokroć absurdalnych interpretacji ta ostatnia wcale nie wydaje mi się najbardziej szalona. Nie jest to zresztą moja interpretacja - jej autorem jest jeden z moich czytelników, Helmut Hammer z Forchheim w RFN. Hammer przedstawił mi ją w jednym z listów. Aneks
Borgia. Helmut Hammer zadał pytanie: "Nie widzi Pan tu nic szczegól- nego?" Nie widziałem. Poczułem się jak jeden z pierwszych ludzi, któremu bogowie przesłonili oczy, żeby nie mógł patrzeć zbyt przenik- liwie. Dopiero później dowiedziałem się, że Helmut Hammer ma wzrok wyćwiczony z racji swojego zawodu - jest grafikiem. Obraz stanowi dlań zbiór elementów - on je rozczłonkowuje, aby następnie znów złożyć w jedną całość. Ma odpowiednie podejście do staromeksykańs- kich łamigłówek. Dostałem od niego pięć wariantów strony trzydziestej kodeksu. Każdy z nich ukazuje inne szczegóły, wyróżnione inną barwą. Ponieważ ekscerpty te wydały mi się interesujące i warte dyskusji, przedstawię tu odkrycie Hammera. Rysunek nr 1 (il. 19) przedstawia dwadzieścia naków dziennych. Hammer zadał sobie pytanie, dlaczego dwadzieścia? "Przez przypadek istnieje dwadzieścia aminokwasów białkowych, które mają ogromne znaczenie dla budowy organizmów żywych." Znaki Azteków i Majów [Istnieje macznie więcej aminokwasów, ale białkowych, mających znaczenie dla budowy organizmów żywych, jest tylko dwadzieścia.] są wieloznaczne. Być może te dwadzieścia symboli jest rzeczywiście dwudziestoma znakami dzieńnymi, nie wyklucza to jednak innej interpretacji. Wiadomo, że dwadzieścia dni stanowi zarówno podstawę kalendarza Majów, jak i Azteków. Wiadomo, że dwadzieścia amino- kwasów stanowi podstawę budowy białek i komórek. Na rysunku nr 2 znaki dzienne wyróżniono barwą zieloną i obrzeżono czerwonym szlaczkiem. Każdy aminokwas białkowy składa się z czte- rech pierwiastków - z wodoru, węgla, azotu i tlenu. W zależności od rodzaju aminokwasu dochodzą dwa pierwiastki dodatkowe - ale bez czterech podstawowych istnienie aminokwasu byłoby niemożliwe. "Czyżby właśnie to było powodem - pyta Hammer - że znaki dzienne zostały podzielone na cztery grupy?" Składniki podstawowe, czyli atomy, są zbudowane - mówiąc najprościej - z protonów, elektronów i neutronów. A jeśli atomy miałyby inną budowę i składały się nie tylko z czterech podstawowych elementów, to czy bez owej trójcy - protonu; elektronu i neutronu - istniałby atom będący podstawą budowy całego Wszechświata? Jeżeli spojrzy się na czerwony szlaczek, a natępnie porówna rysunek z oryginałem, wówczas rzuci się w oczy, że za każdym razem dwa żółte punkty składają się na kuleczkę, a kuleczki te, atomy, są otoczone wszędzie czerwonym szlaczkiem. Rysunek nr 3 ukazuje cztery ludziki pomalowane na czerwono. Są to bogowie stwarzający życie. Bogowie mają na plecach symbole związków chemicznych oznaczone kolorem zielonym. Wszyscy czterej trzymają w rękach pałki, na których końcach znajdują się aminokwasy wyróż- nione zielonym kółkiem, a odbierane bądź przekazywane kolczastemu czemuś w środku rysunku. Rysunek nr 4 ukazuje błonę komórkową wyróżnioną kolorent czerwonym i zawierającą przepony, których zewnętrzna strona jest zakończona wypustkami, mogącymi wyobrażać dopływ energii. Co druga wypustka ma kuleczkę złożoną z dwóch pierścieni, podstawo- wych elementów komórki. W jądrze wije się zielono-czerwona wstęga przypominająca podwójną spiralę DNA. Rysunek nr 5 przedstawia wnętrze komórki i jej składniki, z których najważniejszym jest kwas dezoksyrybonukleinowy (DNA), wielkocząs- teczkowy nośnik informacji genetycznej. DNA składa się z zasad - adeniny, guaniny, cytozyny i tyminy. Każda z tych czterech substancji faworyzuje inną formę kontaktu - adenina jest przyciągana przez tyminę, a guanina lgnie do cytozyny. Obie skłaniające się ku sobie ary wyróżniono kolorem zielonym i czerwonym - czerwone zasady właśnie się wzajem oplotły. Poza czterema zasadami życiodajny łańcuch DNA składa się z nukleotydów, związków chemicznych zbudowanych z zasad purynowych lub pirymidynowych. W oryginale oznaczono je kropkami i pierścieniami. Przy dolnej krawędzi rysunku kwartet schodzi ze sceny - przekazuje informację genetyczną dalej. W oryginale wyraźnie widać podstawowe zasady zamarkowane czterema barwami, zasady te po połączeniu - jak węże splecione wokół siebie - stają się jednością w podwójnej spirali DNA. Lecz wąż ucieka już od swojej partnerki. I to jest zrozumiałe. Łańcuch DNA posiadłszy komplet informacji genetycznych staje się samodzielny - sam wyrusza w dalszą drogę. Czytelnik poczuje się nieco zbity z tropu skrótowością tego opisu, aroganci zaś uśmiechną się zapewne czytając spekulacje Hammera. W tym miejscu chciałbym podać następujący przykład: Nad stworze- niem zamka błyskawicznego pracowali od 1851 roku doskonali technicy - Amerykanin E. Howe (1851), Niemiec F. Klotz i Austriak F. Poduschka (1883) oraz Amerykanie W.L. Judson (1893) i P.A. Arons- son (1906). Tymczasem zamek błyskawiczny nadający się do produkcji masowej stworzyli dopiero moi rodacy, C. Cuhn-Moos i H. Forster, którzy wcale nie byli technikami. Dlaczego więc Helmut Hammer nie miałby wpaść na właściwy trop? Wyjaśnieniom natury biologicznej przeciwstawiłbym chętnie równie rzeczowe wyjaśnienie zaczerpnięte z archeologicznej i etnogaflcznej literatury fachowej, niestety komentarz do Kodeksu Borgia może nam zaoferować wyłącznie takie opisy: "Czterej bogowie deszczu niosą trzy różne drzewa i jedną roślinę maguey. Kościanymi sztyletami wskazują cztery znaki dzienne, rozpoczynające ćwiartki tonalpohualli. Znajdują się one wokół czerwonej tarczy z gwiezdnymi oczami. Jest noc." [31] Tak, jest noc. Takie interpretacje sprawiły, że od stu lat drepcemy w miejscu. Z rękopisów Majów i ze staromeksykańskich rękopisów obrazkowych wciąż wyskakują bogowie albo ich symbole, jaguary, magiczne znaki i zadziwiające hokus-pokus innego rodzaju. Interpretacje archeologiczno-etnograftczne mogą oczywiścieegzys- tować obok interpretacji natury przyrodniczej - "znaki dzienne" mogą przedstawiać i znaki dzienne, i aminokwasy. Nie wiem, czy tak jest, chciałbym tylko uchylić drzwi przed nowymi możliwościami. Jeżeli nawet jeszcze raz oświadczę, że nie potrafę ocenić, czy hipoteza Hammera ma sens, to i tak usłyszg na pewno, że ludy zamieszkujące kiedyś tereny Ameryki Środkowej nie miały najmniejszego pojęcia ani o komórkach i ich budowie, ani o kodzie genetycznym - były to ludy epoki kamiennej. Ponieważ nauce nie udaje się zaszufladkować wypowiedzi Białego Niedźwiedzia, który znając historię swego ludu twierdzi, że na pierw. szym piętrze "uniwersytetu" w Palenque uczniowie słuchali wykładów zarówno na temat budowy organizmów żywych, jak i pierwiastków chemicznych, to pomija się je milczeniem. Wykładowcami byli Kaczy- nowie - nauczyciele przybyli z Kosmosu. Zaakceptowanie powyższej hipotezy pozwoliłoby zrozumieć, że po stokroć przepisywane kodeksy są w istocie przekazywanymi z pokolenia na pokolenie podręcznikami. "Mieć fantazję nie znaczy coś sobie wymyślać. To znaczy tworzyć coś z tego, co istnieje" - mawiał Tomasz Mann (1875-1955). VI. Teotihuacan, wielkie miasto zbudowane według boskich planów Budowa zamków na lodzie nic nie kosztuje, lecz ich burzenie jest bardzo drogie.
Kto przedziera się dziś przez chaos panujący w stolicy Meksyku, nie podejrzewa, że kroczy po ziemi uświęconej historią. Nie jestem pewien, czy mieszkańcy tego miasta zdają sobie z tego sprawę. Największa metropolia świata, leżąca 2440 m n.p.m. w dolinie Anahuac, ma około 18 mln mieszkańców - dokładna liczba nie jest znana, bo z każdego spisu wynika co innego. Eksperci ONZ obliczyli, że przy obecnej stopie przyrostu naturalnego w 2000 roku na powierzchni liczącej 1500 km2 będzie żyło około 40 mln mieszkańców, o ile oczywiście metropolia ta - podobnie jak poprzednia, na której ruinach ją zbudowano - nie popełni do tego czasu samobójstwa. Miliony ludzi duszą się w chmurach smogu - zanieczyszczenie powietrza jest przyczyną prawie 100 tys. zejść śmiertelnych rocznie. Meksykanie, potomkowie Azteków, z fatalistyczną obojętnością wcią- gają w płuca trujący gaz, jakby dawni bogowie nadal żądali od nich ofiar w ludziach. Od szóstej rano aż do późnej nocy jazgoczą klaksony 3 mln samochodów osobowych - w wysokogórskiej kotlinie ich dźwięk wydaje się jeszcze bardziej przeraźliwy i szarpiący nerwy niż gdzie indziej. Ponad 20 tys. autobusów wypuszcza granatowoczarne chmury spalin, na które nie pomaga nawet prowizoryczna maska ze zwilżonej chusteczki do nosa. Około 17 tys. policjantów w błękitnych mundurach próbuje za pomocą przeraźliwych gwizdków i typowych dla południow- ców ruchów rąk pokierować ogromną lawiną blachy, która mimo wspaniale zaprojektowanych tras przelotowych porusza się bardzo powoli - znacznie wolniej niż konny zaprzęg przed stu laty. O tym, w jak wielkim niebezpieczeństwie znalazł się organizm tego mias- ta-molocha, świadczy światło, które wieczorami zaczyna migotać, a niekiedy zupełnie gaśnie. O tym samym świadczy przeciążona sieć telefoniczna - dodzwonienie się pod właściwy numer przypomina loterię. Zdradza to także woda, śmierdząca chlorem i chemikaliami niewiadomego pochodzenia. Jak widać, wielkie masy ludzi mogą się unicestwiać nie tylko podczas wojny. Miasto Meksyk to także luksusowe hotele-pałace, "Camino Real" i "E1 Presidente Chapultepec", w których mają filie najwykwintniejsze restauracje Paryża - "Maxim" i "Fouquet". Lecz kafeterie, bistra, wiele małych lokali z występami folklorystycznymi oraz nie zawsze zasługująca na zaufanie elegancja lśniących awenid są tylko parawanem dla nędzy i przeludnienia. Parę ulic dalej w slumsach gnieździ się bieda, o krok od wspaniałych zabytkowych katedr i kościołów ludzie miesz- kają w budkach skleconych z byle czego, a na chodnikach eleganckich dzielnic z czasów kolonialnych siedzą żebracy. W parku Chapultepec krzewy i ogromne prastare drzewa ahuehuete stoją w bujnej zieleni - pewnie przyzwyczaiły się do powietrza zatrutego spalinami. Spacerowali tu niegdyś azteccy książęta, a na jednym ze wzgórz Montezuma II zbudował letnią rezydencję. Dziś w każdą niedzielę bogactwo spotyka się tu z nędzą. Dumni Meksykanie podziwiają fontanny, pływają łódkami po jeziorach, tańczą w rytm samby, wciągając w swoje swawole turystów. Artyści - i ci, którzy się za takich uważają - prezentują przechodniom swoje umiejętności śpiewa= cze. Turyści widzą oryginalny meksykański styl życia pod gołym niebem - majówki na trawnikach, tańce, zabawy. Do obcych podchodzą chłopcy z koszykami albo drewnianymi pudełkami z pastą i szczotkami, prosząc błagalnym wzrokiem o pozwolenie wyczyszczenia zakurzonych butów. Jakby przeniesione z innego świata piękne dziewczyny o czarţ nych włosach, wielkich czarnych oczach i czarująco ciemnej skórzo tańczą wśród tłumu niczym nimfy z pradawnych czasów. Kieszonkowcy też robią tu dobre interesy: w sklepach jubilerskich przyjezdni kupują prawdziwe i fałszywe błyskotki - złodzieje odróż- niają je bez pudła. Butiki wabią klientów szykownymi wystawami: Obok siedzą biedacy w łachmanach - zmęczonym wzrokiem i gestem pomarszczonych dłoni błagają o parę pesos. Stolica Meksyku jest pełna kontrastów. Jedna trzecia mieszkańców żyje w slumsach. Oto na przykład podstołeczne osiedle Nezahualcoytl: wzdłuż drogi prowadzącej do Puebli biedacy mieszkają w chatkach skleconych z blachy falistej, z tektury, ze starych opon samochodowych, drągów i żelaznych prętów. Wszechobecny jest alkohol: pija się tequillę albo zabójczą pulque z agawy. Nic dziwnego - przy bezrobociu dochodzącym do 60%. "Mieszkańcy Mexico City muszą ciągle coś robić - powiedział mi jeden ze 150 tysięcy miejscowych taksówka- rzy. - Kiedy nie mają nic do roboty, piją." W pobliżu gniazda nędzy stoi wspaniały gmach Opery Narodowej. Muzycy w kapeluszach z szerokim rondem i ubraniach lamowanych srebrem występują codziennie z koncertem na Plaza Garibaldi. Świetne budynki, jak Pałac Sztuk Pięknych, Casa de los Azulejos, zbudowany około 1600 roku, czy Palacio Nacional, wzniesiony na ruinach rezyden- cji Montezumy, katedry, kościoły i muzea - mówią o historii i dawnej świetności tego miasta. Poza przerażającymi kontrastami stolica Meksyku oferuje przyjezd- nym niepowtarzalny obraz Azteków i ich przodków. Nie istnieje kopia tego wizerunku. Oryginałem jest Meksyk, największe miasto świata. "Miejsce, gdzie zostaje się bogiem" W lipcu 1520 roku Hernan Cortes, zdobywca Meksyku, przeżył wraz ze swoim oddziałem 438 żołnierzy noche triste, smutną noc - pobity, upokorzony i ranny uciekał ze stolicy Azteków, Tenochtitlan. Umknął do Otumby leżącej 40 km na północny wschód. Ale w kilka dni później musiał znów stanąć na czele swojej bandy naprzeciw przeważających sił dwustutysięcznej armii Azteków. Ze wzniesień, znajdujących się 2 km na południe od Otumby, na pewno zauważył niezwykle równomierny układ wzgórz. Nie wspomina o tym wprawdzie żadna z kronik, możliwe jednak, że Cortes jechał między pagórkami i pagóreczkami - nie przeczuwając, co kryje ziemia pod kopytami jego konia. Wiedzieli o tym Aztecy, ale nic nie mówili. Pagórkowatą okolicę określali słowem teotihuacan, czyli "miejsce, gdzie zostaje się bogiem". Bernardino de Sahagńn napisał: "Nazywali to miejsce Teotihuacan, ponieważ chowa- no tu bogów" [1]. Pierwotna nazwa tego miejsca nie jest defacto znana - nie wiadomo, kim byli Teotihuakanie i skąd przybyli, nie wiadomo również, jakim mówili językiem [2]. Już za czasów azteckich Teotihuacan leżało w gruzach, porośniętych bujną trawą, mchem i krzakami. Aztekowie mylili się twierdząc, że Teotihuacan było miejscem pochówku ich dawnych bogów, olbrzymich istot. Teotihuacan było wszystkim, tylko nie nekropolą - przynajmniej do dziś nie znaleziono tu boskich grobów. Pewne jest natomiast, że Aztekowie znali swoją dawną stolicę tylko z legend - na własne oczy ujrzeli dopiero jej ruiny: "W czas nocy, gdy nie świeciło jeszcze słońce, gdy nie nastał jeszcze dzień, właśnie wówczas, jak powiadają, bogowie zebrali się na naradę w miejscu, które nazwano Teotihuacan, i przemawiali do siebie słowami: 'Przybądźcie, o bogowie! Kto się tym zajmie, kto weźmie to na siebie i sprawi, żeby zajaśniało słońce, żeby stał się dzień?"' [1] "Boski piec" i masakry wśród Azteków
uratować słońce uważali za przygodę nader niebezpieczną. W boskiej naradzie w Teotihuacan wzięli udział między innymi: Citlalinicue, bogini gwiezdnego nieba, i czerwony Tezcatlipoca, bóg w gwiezdnej szacie. Wedle innej legendy na to ważne zebranie przybył podobno nawet Quetzalcoatl, Wąż Ozdobiony Zielonymi Piórami, bóg Księżyca i Gwiazdy Zarannej [3]. Podobno tylko dwóch bogów z szacownego zgromadzenia - Tecuciztecatl i Nanauatzin - oświad- czyło, że są gotowi podołać niezwykle ryzykownemu zadaniu. Śmiałkowie przez cztery dni oddawali się pokucie, następnie wykąpali się w świętym stawie, a wreszcie natarto ich kredą i odziano w kosztowne szaty zdobione piórami. Tymczasem ich boscy koledzy przepalali : ~executor ~executor -> Paradoksem historii jest fakt, że im bardziej oddalamy się w czasie od zamierzchłych epok, tym więcej o nich wiemy ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Autostopem przez galaktykę ~executor -> Kobieta bez winy i wstydu Pobieranie 1.1 Mb.
|