Erich von Daniken
Pobieranie 1.1 Mb.
|
|
Drogi Zmarłych i prowadzi między wzgórza. Hugh Harleston wraz ze swoimi pomocnikami przeszukał tam wszystkie zbocza. Gdyby znaj- dował się tu jakiś znak, to należałoby go szukać w odległości 2880 hunab - punkt ten odpowiadałby położeniu Neptuna w Układzie Słonecz- nym. W końcu Harlestonowi udało się odkryć na dość charakterystycz- nym wzniesieniu Cerro Gordo wzgórze świątynne oraz, nieco wyżej, w odległości 3780 hunab, pozostałości wieży o kształcie phallusa, którą tubylcy nazywają Xochitel (Kwiat). W modelu nie zapomniano też o Plutonie. Już więc na samym początku budowy urbaniści Teotihuacan zaprojektowali kamienny model Układu Słonecznego, w który włączyli - poza osią północ-południe tworzoną przez Drogę Zmarłych a zamkniętą piramidą Księżyca - naturalną konfgurację terenu. Staram się informować moich Czytelników o sprawach, które można zweryfikować. Dlatego chciałem się dowiedzieć, na ile prawdziwe jest twierdzenie Harlestona, że na Cerro Gordo istnieją charakterystyczne znaki.
W ciągu wielu lat niezliczoną ilość razy szedłem Drogą Zmarłych, często odkrywałem przy tym nowe, zdumiewające rzeczy. Kiedy znalazłem się tam latem 1983 roku, do przeszukania zboczy Cerro Gordo posłużyłem się lornetką, a potem teleobiektywem: brązowozielo- na barwa ochronna wzgórza nie świadczyła o tym, żeby znajdowało się tam coś szczególnego. Zapytałem jednego z handlarzy - którzy niezmordowanie wciskają turystom najróżniejsze pamiątki, przede wszystkim niewielkie gliniane fujarki - czy prowadzi tam jakaś droga? Sprzedawca powiedział, że muszę pojechać do przysiółka Otumbo - stamtąd prowadzi na szczyt droga, którą transportowano kiedyś materiały do budowy stacji radarowej. Handlarz powątpiewał, czy uda mi się tamtędy przejechać, bo po drodze znajduje się teren wojskowy. Ale już wielokrotnie zdarzało mi się pokonywać nie takie przeszkody, jeżeli tylko uznałem, że mój cel jest naprawdę pasjonujący. W trakcie jazdy wśród pól pełnych kaktusów gasiłem pragnienie niewielkimi, zielonymi owocami opuncji figowej, sprzedawanymi przez dzieci stojące na skraju drogi - owoce te są słodkie i podobnie jak cytrusy zawierają sporo witaminy C. Jest na nie chyba duży popyt, bo całe grupy kobiet i mężczyzn pakowały wielkie ich ilości do drewnianych skrzynek. Nie zauważyłem drogi, która z Otumbo powinna prowadzić na szczyt. W pewnym miejscu skręciłem w lewo - w górę biegła wąska droga wyłożona kamieniami. Kozy i owce patrzyły w kierunku mojego volkswagena z równym zdziwieniem jak indiańscy pasterze. W połowie drogi, na linie rozciągniętej w poprzek wąskiej szosy, wisiała tablica z groźnym napisem: "Przejścia nie ma". Zapewne właśnie w tym miejscu zaczynał się teren zamknięty - odemknąłem go więc odwiązując linę. W miarę zbliżania się do wierzchołka, chronionego przed ciekawskimi kolejnym ostrzeżeniem: "Zamknięty teren wojskowy", droga stawała się coraz bardziej stroma. Jak okiem sięgnąć ani żołnierza, dodałem więc gazu, aż opony zapiszczały na kamieniach. Wychodząc z kolejnego zakrętu ujrzałem na szczycie wieży olbrzymią antenę radaru obracającą się - należałoby powiedzieć: "majestatycz- nie". Volkswagena zatrzymałem w zagłębieniu terenu z nadzieją, że nie pojawił się na ekranie obserwowanym przez dyżurnego. Byłem gościem nie proszonym, schyliłem się więc i przebiegając od drzewa do drzewa starałem się dotrzeć do przedłużenia osi Drogi Zmarłych, znajdującej się teraz dużo niżej. Piramida Słońca i piramida Księżyca wyglądały z góry jak dziecinne klocki. Droga Zmarłychjak wstążka, Po chwili znalazłem się blisko szczytu. Wspinałem się w skalistym terenie chwytając się za gałęzie - w końcu dotarłem do punktu, który leżał dokładnie na osi będącej przedłużeniem Drogi Zmarłych! Gdzieś stąd powinno być widać - o ile twierdzenie Harlestona miało rację bytu - symboliczne miejsce oznaczające położenie Plutona. Nic takiego nie widziałem. W górze było pusto aż do plateau, na którym stała stacja radarowa, zacząłem więc schodzić ostrożnie z powrotem, mając na celowniku Drogę Zmarłych. Stąd nie mogłem już nie zauważyć szczytu starej wieży o kształcie phallusa! Leżała tylko o kilka kroków niżej! Nie miała okien ani drzwi. Tynk odpadał ze ścian, odsłaniając brązowoczarne kamienie. Punkt oznaczający położenie Plutona w Układzie Słonecznym znajdował się dokładnie na przedłużeniu Drogi Zmarłych! W zapale nie zauważyłem, że tymczasem niebo zaciągnęło się ciemnymi chmurami, które - zanim zszedłszy niżej zweryfikowałem ostatecznie punkt oznaczający położenie Neptuna - zaczęły się po- śpiesznie pozbywać swojego balastu. Przemoczony do suchej nitki dotarłem do volkswagena, który -jak się tego obawiałem - ślizgał się raczej po wygładzonych kamieniach i wilgotnym mchu, niż jechał w kierunku doliny. Jak każdy Szwajcar nawykły do porządku, chciałem na powrót umocować linę z tablicą "Przejścia nie ma", ale zatrzymali mnie czterej żołnierze w dżipie: - Czego pan tu szuka? - Jestem turystą, chciałem zrobić z góry zdjęcie piramid - uspra- wiedliwiałem się. - To zabronione! - A tu jeszcze ten deszcz... - Próbowałem się uśmiechnąć. Dziwi się fachowiec, laika ogarnia zdumienie
jego modelu? Czy chciał wprowadzić w błąd uczonych? Za pomocą liczb można udowodnić prawie wszystko. Dlaczego to niby dawni architekci mieliby projektować swoje olbrzymie miasto według uniwersalnego modelu? Archeolodzy komentowali obliczenia Harlestona uśmiechem pełnym znużenia, dopóki inne obserwacje nie kazały im się nad nimi poważnie zastanowić. Droga Zmarłych nie przebiega dokładnie w kierunku północ- -południe, "odchyla się o 17a na wschód od północy" [18]. Tak samo zorientowane są budowle Teotihuacan. Nie byłoby w tym nic dziwnego i można by to uznać za szczególną cechę układu urbanistycznego Teotihuacan, gdyby nie fakt, że takie samo odchylenie od osi pół- noc-południe powtarza się w innych ośrodkach kultowych Mezoamery- ki - na przykład w Tuli, odkrytej na nowo stolicy imperium Tolteków, albo w Chichen-Itza, starym mieście Majów. Nawet kierunki wy- znaczone przez staroindiańskie sieci katastralne wskazywały odchylenie od północy o 17o na wschód - nawet Hiszpanie zachowali tę zasadę, zakładając tu osiedla. Wykazano również, że ów siedemnastostopniowy system odchylenia uwzględniał drogi, pola, wsie, klasztory i monumen- talne budowle. Profesor Franz Tichy, który analizował ów fenomen, twierdzi: "Problem polega na tym, że zgodnie z takim mniemaniem sieci katastralne musiałyby się zachować przez ponad 2000 lat. W przypad- ku czysto kulturowo-religijnego znaczenia sieci katastralnych i urba- nistycznych fakt ten byłby trudno zrozumiały." [19] Gdyby uznać, że Majowie i Aztekowie skopiowali po prostu siedem- nastostopniowy system z Teotihuacan, udałoby się rozwiązać zagadkę. Ale ten rebus nie da się tak łatwo rozwikłać. Teotihuacan od dawna leżało przecież w gruzach, kiedy Majowie i Aztekowie budowali swoje nowe miasta. Poza tym, jeśli budowano je uwzględniając system współrzędnych, to dlaczego nie uwzględniono dokładnie kierunku północ-pohzdnie? Droga Zmarłych - odchylona o 17ř na wschód - była osią północ-południe, a zarazem główną arterią miasta. Przy niej wznoszono najważniejsze budowle. Ta trzykilometrowa ulica biegła obok Cytadeli, której środek markował położenie Słońca, następnie wzdłuż strumienia San Juan będącego odpowiednikiem orbit planetoid, przez zalane asfaltem ruiny, oznaczające położenie Jowisza. Potem mijała piramidę Słońca markującą położenie Saturna i dochodziła do piramidy Księżyca oznaczającej Urana. Na zboczach Cerro Gordo - na przedłużeniu osi Drogi Zmarłych - znajdowały się budowle, oznaczające położenie Neptuna i Plutona - na końcu tej linii odkryto na szczycie góry prastare indiańskie ryty naskalne. Budowniczowie Teotihuacan od początku uwzględniali w swoich planach modelu Układu Słonecznego konfigurację terenu. Oś biegnąca do szczytu Cerro Gordo musiała być zatem odchylona od kierunku północ-południe o 17o. Bo nawet ci genialni budowniczowie nie potrafili przenosić gór! "Że coś się dzieje, to nic. Wszystkim jest o tym wiedzieć" - chciałbym móc powtórzyć za Egonem Friedel- lem (1878-1938). Nie daje to jednak odpowiedzi na pytanie, dlaczego Majowie budując swoje późniejsze siedziby - jak choćby Mayapan czy Chichen-Itza, leżące w dżungli Jukatanu, a oddalone o ponad 1000 km w linii prostej od Teotihuacan - uwzględniali nadal pogrzebany przed wielu laty system siedemnastostopniowego odchylenia na wschód. W miejscu, gdzie budowano te miasta, nie było dominującego wzniesienia - trudno też byłoby znaleźć inny powód trzymania się tej zasady. System zastosowano po raz pierwszy w Teotihuacan ze względu na ukształ- towanie terenu. Później boski plan uznano zapewne w świecie Mezoa- meryki za obowiązujący wzór postępowej kultury miejskiej. Teotihua- can przestało mieć tylko "znaczenie czysto kulturowo-religijne - stało się wzorem projektowania struktur urbanistycznych. Tajemnicze mapy
gór. Wszędzie w pobliżu charakterystycznych punktów archeolodzy znaleźli indiańskie ryty naskalne, których przedłużenia tworzyły sieć nakładającą się na Teotihuacan. Na szczycie Cerro Haravillas, 7,5 km na zachód od piramidy Słońca, odkopano blok skalny trzymetrowej długości, na którym był wyryty wizerunek słońca oraz dwa splecione i dwa skrzyżowane pierścienie. Z miejsca znaleziska nie widać piramidy Słońca, bo zasłaniają ją wzniesienia terenu. Kiedy jednak badacze w stronę zasłoniętej wzgórza- mi piramidy Słońca skierowali teodolit, odkryli na najbliżym pagórku kolejny blok skalny, na którym po dokładnych oględzinach znaleziono geometryczne ryty - były to "skrzyżowane" okręgi oraz trójkąt. Oś zaś przeprowadzońa przez środek okręgów wskazywała dokładnie szczyt piramidy Słońca. Pomiary i obliczenia pozwoliły odkryć kolejny cud! Jeśli pierwszego dnia astronomicznej wiosny spojrzymy z piramidy Słońca na zachód, to zachodzące Słońce znajdzie sig na horyzoncie dokładnie nad charak- terystycznym kamieniem. Podobne znaki odkryto również na Cerro Chiconautla, 14 km na południowy zachód, jeszcze inne znajdowały się nawet 35 km na północny wschód od Teotihuacan. W mniejszej lub większej odległości znajduje się ponad 30 punktów wiążących się w zagadkowy sposób z Teotihuacan. Znaki te jednak miały jeszcze inny cel: wskazywały gwiazdozbiory, przede wszystkim Plejady, oraz odległe miasta. Takie same ryty naskalne jak wokół Teotihuacan odkryto 720 km na północ, w pobliżu miasta Durango. Nie ulega wątpliwości, że całą Mezoamerykę - a przypuszczalnie nawet północne tereny USA i południowe Kanady - pokrywa geometryczna sieć. Na Big Horn Mountain w stanie Wyoming znajduje się tak zwane medicine wheel (koło medyczne), pasujące do układu współrzędnych Teotihuacan i ukierunkowane na gwiazdy Rigel i Aldebaran - spełnia zatem założenia innych znanych punktów orientacyjnych: są skierowa- ne na Teotihuacan a zarazem mają związek z gwiazdami. Opary z magicznej szkatułki
geografcznego i kosmicznego. Oba te komponenty musiano ustalić przed rozpoczęciem budowy. Budowle - elementy składowe struktury urbanistycznej - nie mogły być przecież później "przestawiane". Ustalenie daty przesilenia letniego i zimowego jest względnie proste: wiadomo, że kiedy pręt wbity w ziemię rzuca najkrótszy cień, mamy 24 czerwca, kiedy najdłuższy - 21 grudnia. O ile więc słońce nie skryje się za chmurami, na uzyskanie prawidłowych wyników pozwalają proste, choć długotrwałe obserwacje. W przypadku danych dotyczących gwiazd stałych czy orbit planet do wyliczeń trzeba stosować kwadranty i inne przyrządy, koniecznajest też wyższa matematyka. Jeżeli zaś ma się zamiar namierzyć z dokładnością do jednego metra punkty dość od siebie odległe i niewidoczne z jednego miejsca, to na obserwacje potrzeba bardzo długiego czasu i wielu pomiarów - od jednego pagórka do drugiego, od jednego szczytu do drugiego - oraz od- powiednich przyrządów. A do tego stuletniego okresu dobrej pogody! Często wpadają mi w ręce książki, w których mądrzy autorzy zwracają się zazwyczaj do młodzieży - bo tę najłatwiej otumanić. Autorzy ci twierdzą, że w przypadku zadziwiających obserwacji nieba i dokładnych kalendarzy ludów Mezoameryki wcale nie jest konieczne "powoływanie się na tajemnicze techniki dla zrozumienia tej astro- nomii" [20]. Żeby wyjaśnić "powstanie piramid i pałaców nie trzeba się też wcale uciekać do utraconych tajemnic", bo wszystko było bardzo proste: ludy Mezoameryki epoki kamiennej zmajstrowały sobie z bie- giem stuleci specjalne drewniane bądź kamienne przyrządy do obser- wacji astronomicznych. Twierdzi się nawet, że orbity planet i ustalenie kątów było możliwe dzięki wykorzystaniu "strzelnic", takich jak znajdujące się w najwyżej leżącym pomieszczeniu obserwatorium w Chichen-Itza. Nawet całe zespoły budynków można było - jak na przykład w Uaxactun - dokładnie zorientować astronomicznie, ponie- waż "gdy obserwację przeprowadzano z wysokości jednego budynku, słońce wschodziło w określonym momencie za rogiem budynku drugie- go". Po przeczytaniu takiego tekstu człowiek zadaje sobie pytanie, dlacze- go poważni naukowcy nadal zajmują się kontrowersyjnymi domysłami, skoro wszystko można wyjaśnić w tak prosty sposób. Czytelnik nie obeznany z problematyką dowie się co najwyżej, że wszystkie zagadki już rozwiązano. Wcale tak nie jest. W bardzo przemyślny sposób, za pomocą kuglarskich sztuczek manipuluje się faktami, które zaistniały dopiero po wzniesieniu zagad- kowych budowli. "Strzelnice" obserwatorium w Chichen-Itza powstały po wzniesieniu tej budowli. W Uaxactńn Słońce dawało,się namierzyć dopiero wówczas, kiedy można je było obserwować z wysokości innego budynku". Ze szczytu piramidy Słońca w Teotihuacan do punktów odniesienia na firmamencie prowadzą teoretyczne horyzontalne linie obserwacji. Aby tak jednak było, musiano najpierw określić dokładnie miejsce budowy oraz wysokość piramidy, ponieważ linie kierunku obserwacji "objawiały się" dopiero ze szczytu piramidy. Budowla ta wszakże nie mogła - jak powstałe później "strzelnice" - być przestawiona o kilka metrów, gdyby po ukończeniu dzieła okazało się, że linie kierunku obserwacji mijają się z punktami odniesienia. O czym nie wiedziano...
jak Uran, Neptun i Pluton - ale miały one swoje odpowiedniki w modelu Układu Słonecznego. Uran został odkryty w 1781 roku przez astronoma-amatora, Fryderyka Wilhelma Herschla (1738-1822) - z wykształcenia muzyka. W latach 1840-1845 obliczenia pozwalały domniemywać istnienie Neptuna, ale potwierdził je dopiero obserwac- jami w 1846 roku w Berlinie Johann Gottfried Galle ( 1812-1910): Maleńki Pluton został odkryty w XX wieku - ma on średnicę zaledwie 6000 km, jest zatem znacznie mniejszy od Marsa i Ziemi, światło odeń odbite jest tak słabe, że nie widać go przez słabsze teleskopy. Dopiero w 1930 roku Clyde William Tombaugh (ur. 1906) z Obserwatorium Lowell w Arizonie po systematycznym przeszukiwaniu nieba za pomocą astrofotografii odkrył dziewiątą planetę Układu Słonecznego. Ponieważ ani Majowie, ani ich przodkowie, ani nieznani budow- niczowie Teotihuacan nie mieli teleskopów, to logiczne, że nie mogli mieć zielonego pojęcia o istnieniu Urana, Neptuna i Plutona, nie mówiąc o obliczeniu odległości tych planet od Słońca. Fachowcy wiedzą o tym, unikają więc jak mogą dyskusji na ten temat. Są zdania, że albo wyniki badań Hugha Harlestona są sprawą przypadku, albo mieszkań- cy Teotihuacan dysponowali zestawem przyrządów umożliwiających ustalenie położenia najodleglejszych planet Układu Słonecznego. Przed kilku laty pod centralnym punktem piramidy Słońca odkryto jaskinig, leżącą głęboko pod złożami lawy. W literaturze fachowej nie udało mi się znaleźć żadnych wzmianek, czy w owym podziemnym pomieszczeniu znajdowały się jakieś przedmioty. Nie kwestionuje się istnienia tej jaskini, lecz resztę pomija się milczeniem. Pomieszczenie to jest kolejnym dowodem, że wszystko w Teotihuacan budowano według ścisłego planu - świadczy ono również o niezwykle precyzyjnym wyborze miejsca budowy, które - że tak powiem - od pierwszego sztychu łopaty budowniczych uwzględniało warunki naturalne okolicy. Mimo to raczej akcepuje się najróżniejsze wykręty, niż dopuszcza możliwość, że to przybysze z Kosmosu przekazali budowniczym metropolii plany budowy i inne niepojęte dane. Jeżeli przyjąć, że istoty pozaziemskie obdarzyły tubylców wiedzą astronomiczną i umiejgtnością budowania miast, to nasuwa się pytanie, co było ich zamiarem? Właśnie to, brzmi odpowiedź, co tysiące lat później stało sig rzeczywistością: Mądrzy naukowcy powinni wyciągnąć z tej nauki wnioski, właściwe wnioski. Inaczej nie będzie dowodu na to, że stan ziemskiej wiedzy osiągnął poziom pozwalający ludzkości wkroczyć w erę kosmiczną. R‚sum‚
w kalendarzach ludów Mezoameryki oraz informacji o planetach (Wenus!) i procesach zachodzących na niebie. Genialne tabele zaćmień w Kodeksie Drezdeńskim świadczą o tym, iż ludy te wiedziały, że Ziemia się obraca i że jest okrągła. Niezaprzeczalny jest również fakt, że w okresie tych wysokich kultur te same ludy - owładnięte obłędem religijnym - zarżnęły bez litości setki tysięcy (!) ludzi tylko po to, żeby zachować słońce przy życiu. Sprzeczność jest wyraźna: albo dla Teotihuakan i Majów Układ Słoneczny był znany - w takim jednak razie bezsensowne byłyby oflary z ludzi. Ponieważjednak spełnianoje "dlaprzebłagania słońca", ludy te nie mogły rozumieć funkcji Słońca oraz krążących wokół niego planet. Lecz mimo to wiedziały o Jowisżu, Saturnie, Uranie, Neptunie i Pluto- nie. Czy jest więc możliwe inne rozwiązanie tej sprzeczności niż twierdzenie, że "bogowie" obdarzyli te ludy podstawowymi informac- jami o planetach? Teotihuacan budowano przez okrągłe tysiąc lat "w sześciu różnych fazach" [21]. Alejuż w chwili rozpoczęcia budowy musiał istnieć projekt całości - w trakcie tysiącletniego okresu wznoszenia miasta nie powstało nawet kilka budynków, które stanowiłyby dowód odejścia od założonego planu. O jego rygorystycznym przestrzeganiu świadczą również motywy na reliefach i malowidłach, na przykład Quetzalcoatl i tapir, małpa, grzechotnik czy jaguar - wizerunki zwierząt nie występujących na Wyżynie Meksykańskiej, lecz w leżącej znacznie niżej dżungli gwatemalskiej. Cześć oddawana "pierzastemu wężowi" jest w Teotihuacan wszechobecna. Można przyjąć, że mieszkańcy Teotihuacan przywędrowali w te okolice z nizin. Czcili kosmicznego boga, a wywodząca się stąd wiara była zapewne na tyle silna i wzbudzająca strach, że plan dany ludziom uważano za świętość. W legendzie można znaleźć informację, że w Teotihuacan odbyło się niegdyś spotkanie bogów, którzy radzili nad losem ludzi. Legenda mówi też o kamiennych oznaczeniach w okolicy Teotihuacan - a wszystko stało się "za sprawą boskich rąk" [22]. Nauczony doświadczeniem, chciałbym podkreślić, iż nie twierdzę, że Teotihuacan zbudowali "bogowie"! Ten zarzut zaraz wypłynie jak potwór z Loch Ness. Nie ma dla mnie nic dalszego od twierdzenia, że nasi przodkowie nie potrafili wznosić monumentalnych budowli. Tak, to mieszkańcy Wyżyny Meksykańskiej zbudowali je na wysoko- ści prawie 2400 m n.p.m. Przed imponującymi ruinami stajemy ze zdumieniem. Ale Indianie nie podjęli tego nadludzkiego wysiłku dla przyjemności. Harowali w pocie czoła, ponieważ tak zaplanował wszystko i zażądał bóg, który władał ich istnieniem - bóg, który niegdyś przybył z nieba jako "pierzasty wąż". Oko nam zbielało Gerardo Levet, meksykański inżynier, z którym przyjaźnię się od lat zwrócił uwagę na coś, co stało się później prawdziwą sensacją mojej wyprawy do Teotihuacan w 1983 roku. Najpierwjednak zaprosił mnie na wystawną kolację do "Hacienda de los Morales", jednej z najlep- szych spośród wielu znakomitych restauracji stolicy Meksyku. - Widziałeś już w Teotihuacan pomieszczenie wyłożone wielkimi płatami miki? - zapytał mnie przy aperitifie. - Nie mam o tym ziełonego pojęcia! - Musisz je zobaczyć! Mój stary przyjaciel archeolog opowiedział mi o tym. Napomknął też, że przedstawiciele tej dziedziny wiedzy stoją wobec dziwnej zagadki. Chodzi o to, że w Meksyku mika prawie nie występuje, a w Teotihuacan stosowano ją na wielką skalę - wprawiając całe warstwy między skały. . . Z pomieszczenia wyłożonego miką prowa- dzą podobno dziwne rury do innego niewielkiego pomieszczenia... - powiedział Gerardo w wielkim sekrecie, bo odkrycie uznano oczywiście za ściśle tajne. - Musisz się wszystkiego dowiedzieć. Bądź co bądź ci faceci z epoki kamiennej musieli dużo wiedzieć o szczególnych właściwościach miki, w końcu w naszym kraju jest jej bardzo niewiełe, importujemyją ze Stanów Zjednoczonych, z Brazylii i z innych krajów... Po zrealizowaniu pierwotnego planu podróży pojechałem więcjeszcze raz do Teotihuacan. Z wielkich autokarów wylewały się tabuny turystów. Nie wiedzieli, jak wymijać natrętnych handlarzy - dawali się podpuszczać, zaczynali targować o zdecydowanie za drogie naszyjniki, bransolety, posążki bogów, dywaniki do modlitwy i gliniane fujarki. W końcu godzili się na cenę wprawdżie trzy razy niższą od wyjściowej, lecz nadal o wiele za wysoką. Istnieje bardzo prosty sposób, żeby ich ominąć i poświęcić cały swój czas na oglądanie rzeczy naprawdę wartych uwagi: trzeba tylko wiedzieć, że handlarze - podobnie jak równie natarczywe indiańskie dzieci - mają swoje "rewiry". Zostają, gdy człowiek idzie dalej. Żaden ze strażników nie słyszał o mikowej komnacie. Pomaszerowali- śmy zatem - dziennikarz i fotograf Helmut Werb, Ralforazja - prawą stroną Drogi Zmarłych pod górę, a potem lewą stroną z powrotem do Cytadeli. Jakiś przewodnik opowiadał właśnie po angielsku swojej grupie o polach magnetycznych, które wykryto wzdłuż bulwaru - od- : ~executor ~executor -> Paradoksem historii jest fakt, że im bardziej oddalamy się w czasie od zamierzchłych epok, tym więcej o nich wiemy ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Autostopem przez galaktykę ~executor -> Kobieta bez winy i wstydu
|