Erich von Daniken
Pobieranie 1.1 Mb.
|
|
zwiesza się prawie do ziemi lina z wielką pętlą na końcu. Równie współczesne jak koszula jest zdobienie tkanej przepaski, na której wyhaftowano twarz. Przepaska jest zakończona frędzlami. Spodnie postaci są obcisłe jak dżinsy, stopy tkwią w butach sięgających do kostek i opatrzonych dość ekstrawaganckimi klamerkami. Z lewej strony mężczyzny stoi ktoś bosy - nie ma na sobie nic oprócz szerokiej przepaski biodrowej. Można odnieść wrażenie, że podaje coś postaci centralnej albo przynajmniej w niezbyt elegancki sposób pokazuje jej coś palcem. Z prawej strony kamiennej sceny siedzi na stołku Indianin, który ma wprawdzie na głowie hełm, ale jest bosy i żongluje piłkami albo czymś okrągłym, w każdym razie przedmiotami podobnymi do tego, jaki trzyma współcześnie wyglądający mężczyzna w centrum obrazu. Ruchomą scenę otaczają ptaki, figurki, twarze i symboliczne znaki. I trzeba patrzeć naprawdę uważnie, żeby spostrzec owalny przedmiot, znajdujący się na przegubie prawej ręki mężczyzny -jest to istotnie coś godnego uwagi, bo w równie dziwne rekwizyty byli wyposażani bogowie na drugim końcu świata, w państwie Akad i w Babilonie nad Eufratem. Jak głęboko w ziemi tkwi ten kamień? Czy na jego niewidocznej stronie też znajduje się relief? Ciekawość archeologów jeszcze tu nie dotarła.
Na wiejskim placu w Santa Lucia Cotzumalguapa podobny kamień, na którym znajdują się takie same wizerunki, jest traktowany jak pomnik. Archeolodzy są zdania, że uwieczniono na nim rytualną scenę ubierania się do obrzędowej gry w piłkę, narodowego sportu Majów. Ale zdrowy rozsądek każe podać tę interpretację w wątpliwość: Ozdoba głowy mężczyzny dominującego w obrazie zdecydowanie przeszkadza- łaby w grze, lina zwisająca między nogami utrudniałaby bieganie, szeroki i obcisły pas krępowałby ciało, wielkie buty uniemożliwiałyby szybkie zmiany kierunku ruchu w trakcie gry - poza tym po co do gry w piłkę tak ostra broń. Broń ta przypomina przedmioty, w jakie wyposażano posągi bogów w Tuli, boskiej stolicy królestwa Tolteków. W ziemi, na której stoimy, znaleziono w 1860 roku przy karczowaniu drzew wspaniałe stele. Wieść o tym dotarła do Austriaka, dr. Habla, podróżującego w 1862 roku po Meksyku. Habel przyjechał tu i jako pierwszy sporządził rysunki stel, które pokazał podczas pobytu w Ber- linie dyrektorowi Królewskiego Muzeum Etnograficznego, dr. Adol- fowi Bastianowi (1826-1905). Bastian pojechał do Santa Lucia Cot- zumalguapa w I 876 roku, odkupił od właściciela gruntu znalezione stele i uzyskał odeń zapewnienie, że berlińskie muzeum będzie miało prawo zakupić wszystkie przyszłe znaleziska. Dzięki temu w Muzeum Etno- graficznym w Berlinie Zachodnim można podziwiać osiem stel. Zgodnie z umową z 1876 roku muzeum rościło sobie również prawa do kamiennego reliefu na polu kukurydzy, ale dziś nie wolno już wywozić z Gwatemali zabytków. Kraje Ameryki Środkowej stały się dumne ze swojej historii - gdyby jeszcze mogły uchronić bezcenne skarby przed szkodliwymi wpływami atmosfery, to radość z identyfikowania się z mieszkającym tu niegdyś ludem byłaby niczym niezmącona. Stele w berlińskim Muzeum Etnograficznym mają upamiętniać sceny z obrzędowej gry w piłkę: zwycięzca wręcza bogu słońca serce. Jakiegoż to boga słońca spotyka taki zaszczyt? Na wizerunku widać otoczoną promieniami istotę w hełmie, która zstępuje z nieba. Lapidarna informacja zawarta w katalogu - bóg słońca -jest niewystarczająca. Gdyby chciało się to wyrazić we współczesnym żargonie, trzeba by zadać pytanie: Kogo wyobrażano pod postacią "boga słońca", jakie znaczenie miała ta postać dla człowieka, który uwiecznił ją na steli, a poza tym, dlaczego bóg słońca żądał dla siebie serca - ofiary najdroższej. - Chce pan kupić stare kamienie? - spytał mnie mężczyzna, kiedy wróciliśmy do traktora. - Nie, dziękuję - odparłem. Ktoś, u kogo na granicy odkryje się w bagażu zabytki, jest uznawany - czy był świadom popełnianego przestępstwa, czy nie - za winnego, nie miałbym więc żadnej szansy na dowiezienie kamiennego mężczyzny z pola kukurydzy w Santa Lucia Cotzumalguapa do mojego ogrodu w Feldbrunnen. Ale nawet w 1876 roku problemy prawie nie do pokonania stanęły przed dr. Bastianem który dysponując ofcjalnym zezwoleniem ówczesnego rządu, chciał przetransportować wielotonowe stele. Rozwiązanie znaleźli dopiero dwaj specjalnie sprowadzeni inżynierowie, dzięki którym olbrzymy udało się dostarczyć po bezdrożach do portu San Jose, odległego o 80 km: stele, zdobione jednostronnie, przepiłowano wzdłuż na dwie części, a strony pozbawione rysunku wydrążono dla zmniejszenia ciężaru. Płaskie lecz nadal bardzo ciężkie płyty umocowano ostrożnie na platformach ciągniętych przez woły. Mimo wszy^sko jedna ze stel obsunęła się podczas przeładunku - do dziś spoczywa na dnie basenu portowego San Jose. Także w trakcie kolejnych dni zdecydowanie odrzucałem dalsze oferty sprzedaży "starych kamieni". Czarnowłosa piękność dała mi niezbyt dokładne informacje. Powie- działa, że finca Las Illusiones znajduje się w następnej wsi. Według traktorzysty było to nie tam, lecz w pobliżu - ure wsi mieliśmy tylko spytać o drogę. W cieniu, na stopniach kościoła z czasów kolonialnych trzej Indianie grali w karty. Gdy zapytałem o drogę, jeden z nich podszedł ze szczwanym uśmiechem na twarzy i próbował mi wcisnąć "stare kamienie". Nie udało mu się jednak mnie przekonać nawet do kupna kamyków mieszczących się w dłoni. Nie dysponując mikroskopem i stosowną wiedzą człowiek nie ma zielonego pojęcia, co jest naprau=dę "stare", co zaś tylko "staro" wygląda, a pochodzi z najświeższej produkcji. Miejscowi ludzie podrabiają kamienie tak, że wyglądają one na bardzo stare. Dysponując uzdolnieniami swoich przodków, rzeźbią według znanych sobie wzorów sceny mitologiczne, wkładają kamienie do żarzącego się popiołu z węgla drzewnego, potem wcierają w nie szczotką czarną pastę do butów i trzymają przez parę dni na deszczu. W ten sposób oprócz kukurydzy i kawy również "stare kamienie", tak lubiane przez "szybkobieżnych" turystów, trafają do rodzinnych zbiorów jako egzotyczne trofea. Po drugiej stronie, pod kolorowymi liśćmi drzewa mesquite, którego owoce przypominające chleb świętojański służą za paszę dla bydła, przykucnął policjant. Podszedłem do niego, aby uzyskać informację, że tak powiem urzędową - młody człowiek w mundurze wstał i z kie- szonki na piersi wyciągnął gwizdek, zapewne, aby pokazać, że w każdej chwili może zagwizdać po posiłki. Z nieruchoznej twarzy nie dało się wyczytać, czy wie, gdzie znajduje się poszukiwane miejsce. W każdym razie skierował nas do kolegi na posterunku. Ten wysłuchawszy, o co chodzi, przekazał nas bez słowa komendantowi, siedzącemu w pomiesz- czeniu obok. W sposób miły, lecz zdecydowany szef zażądał ode mnie paszportu, po czym krytycznie taksował każdą z pieczęci wbitych na kolejnych granicach. Za kogo mnie właściwie uważał? Za poszukiwacza antyków? Jego urzędowa twarz rozjaśniła się jednak od razu uprzej- mością, kiedy na jednej ze stron natrafił wreszcie na szwajcarski krzyż. W niezrozumiałym dialekcie wydał natychmiast rozkaz młodziut- kiemu, nieśmiałemu rekrutowi, żeby pilotował nas do fnca Las Illusiones. W trakcie jazdy nasz policjant zasłonił mi nagle ręką pole widzenia - nie pozostało nic innego, jak natychmiast zahamować. Zatrzymaliś- my się przed bramą kutą w żelazie. - Las Illusiones! - oznajmił nasz przewodnik. Wysiadłem z wozu i od razu zaskoczył mnie widok duplikatu kamiennej rzeźby, jaką sfotografowałem pigć lat temu w El Baul [Erich von D„niken, Reise nach Kiribati, Dusseldorf 1981, s. 259 n.] wiosczynie o parę kilometrów od Santa Lucia Cotzumalguapa. Również w El Baul rzeźba wyobraża mężczyznę silnego jak tur, w wojennym nakryciu głowy, które chroni go niczym hełm nurka - za "okienkiem" widać twarz. "Hełm" jest połączony "wężem" z "pojemnikiem" na plecach postaci. Oczywiście - czytam - chodzi o zwycięzcę w ob- rzędowej grze w piłkę. "Graez w piłkę" z E1 Baul trwa pogrążony w zadumie pod mizernym drewnianyzn daszkiem na tyłach cukrowni - nie lepiej przechowywany jest jego duplikat, niszczejący pośród rupieci na jakimś parkingu. W katalogach wspaniałość z El Baul określa się mianem "monumentu nr 27", nigdzie jednak nie natknąłem się na jakąkolwiek wskazówkę, że istniejejego dublet. A może przewieziono tu monument nr 27? (Nawiasem mówiąc tego samego dnia byłem w El Baul. Osiłek stoi tam nadal, tylko chroniący go drewniany daszek rozpłynął się jak sen jaki złoty.) Otworzyliśmy ciężką bramę. W środku pochrząkiwały świnie, dwa wychudzone psy podbiegły do nas machając ogonami - dałem im trochę orzeszków z naszych zapasów. Przy bramie, prowadzącej na teren ogrodzony płotem z desek, stał na straży żując liście koki korpulentny starszy mężczyzna. Narażony ria kaprysy pogody, marnieje tu zbiór rzuconych byie jak niepowtarzalnych zabytków - ogromne, cudownie wykończone rzeźby głów o wielkich oczach, stele, które od razu przywiodły mi na myśl San Augustin w Ameryce Południowej.
W takim razie kiedyś odbywała się, przemknęło mi przez myśl, migracja Indian z Południa na Północ, z Ameryki Południowej do Środkowej. Trudno tylko zrozumieć postępowanie gwatemalskich archeologów, któ- rzy pozwalają niszczeć skarbom przeszłości bez jakiejkolwiek ochrony. Młodziutki policjant mógłby nas wprawdzie nazajutrz zaprowadzić dofinca Los Tarros, ale nawet on nie wiedział, gdzie to jest. Zdawało się, że Indianie pracujący na plantacjach niezbyt chętnie udzielają infor- macji, a nawet, że celowo wprowadzają nas w błąd. Chwilę po deszczu, który spadł na dżunglę, jakby ktoś na górze wylewał wodę z ogromnej wanny, słońce wymiotło wszystkie chmury. Powietrze było tak pełne wilgoci, że nie dawało się prawie wciągnąć do płuc - kleiło się, pachniało stęchlizną. W trakcie dalszej jazdy dołączyły do nas moskity [Erich von D„niken, Strategie der G”tter, Dusseldorf 1981, s. 152 n.] - gdy tylko wyrzuciliśmy jednego przez okno, pojawiało się z brzęcze- niem dwóch albo trzech jego krewnych, którzy od razu zabierali się do, bezbronnych ofar zamkniętych w ciasnym pudle samochodu. W południe zrobiliśmy sobie odpoczynek w cieniu kępy drzew. Nagle dobiegło do nas niewyraźne mamrotanie. Zarzuciliśmy aparaty foto- graficzne na ramię i poszliśmy w tamtym kierunku. Wdrapaliśmy się na jakiś pagórek i przedarliśmy przez gęste zarośla. Po chwili stanęliśmy na polanie, gdzie ujrzeliśmy dziewięcioro Indian-czterech mężczyzn, trzy kc,biety i dwóch chłopców - była to najwyraźniej rodzina. Ustawieni w półkole trwali w skupieniu przed kamienną twarzą, wystającą na kilka metrów z ziemi. Paliły się na niej świece - jak na ołtarzu w kościele - z czoła wspaniałej rzeźby wosk kapał na jej brwi. Grupka wiernych zebrana wokół swojego boga i zatopiona w medytacji wzbudzała szacunek. Mimo że poruszaliśmy się bardzo cicho, nasze przybycie przerwało modlitwę. Indianie patrzyli na nas z lękiem, jakby przyłapano ich na czymś zabronionym. Podeszliśmy w milezeniu starając się sprawić wrażenie, że chcemy złożyć hołd ich kamiennemu bogu. Twarz, na której spoczywały spojrzenia Indian, patrzyła przyjaźnie i w porównaniu z innymi rzeźbami znajdującymi się w tych okolicach miała zadowoloną minę. Nad potężnym, haczykowatym nosem śmiały się owalne oczy - zdawało się nawet, że na ustach błąka się filuterny uśmieszek. Nareszcie roześmiany bóg, pomyślałem. Indianie patrzyli w milczeniu. Podnieśli amulety leżące przed rzeźbą i sehowali je do brązowego worka z juty. - Czy ta rzeźba wyobraża boga? - spytałem najstarszego, który bez wątpienia był głową rodu, jako jedyny więc mógł odpowiedzieć. - Tak, serior - odparł prawie bezgłośnie. - Co to za bóg? Nie zrozumiałem odpowiedzi, którą było długie imię w indiańskim narzeczu. Spytałem powtórnie. Tym razem odpowiedź padła w czystej hiszpańszczyźnie: - Bóg szczęścia. - Czy ta rzeźba znajduje się tu od dawna? - Od niepamiętnych czasów - powiedział Indianin. - Ten bóg pomagał kiedyś naszym przodkom, dzisiaj pomaga nam. Rodzina starała się dyskretnie zniknąć. Być może Indianie obawiali się, że doniosę wiejskiemu księdzu o "pogańskich" obrzędach, jakie tu odprawiają. Uspokoili się jednak, gdy usłyszeli, że jestem z dalekiego kraju i jeszcze dziś jadę dalej. Nie kryjąc się wyciągnęli więc znów amulety z worka, zapalili świece, a na jeden z kamieni nasypali trochę kadzidła, które po zapaleniu zaczęło wydzielać słodkawy, żywiczny zapach. Potem pogrążyli się w modlitwie. Wycofaliśmy się bezgłośnie. Nasz policjant był oburzony. Wychował się w Santa Lucia Cotzumal- guapa i nie wiedział, że jego ziomkowie modlą się nadal do starych bogów o szezęście i błogosławieństwo. Wynagrodziliśmy naszego nieśmiałego przewodnika, który nie krył radości z nieoczekiwanego bakszyszu. Późnym wieczorem dotarliśmy do stolicy Gwatemali. Byliś- tny zmęczeni bogatymi wrażeniami minionego dnia. Nokturn
zadzwonił na uniwersytet do profesora Diego Moliny. Portier powie- dział mi, że profesor jest najwybitniejszym gwatemalskim fotografem, wykładającym na miejscowym uniwersytecie fotografikę. Godzinę później Molina przyjechał po nas do hotelu - wysoki, szczupły mężczyzna koło trzydziestki. Z kącika ust zwisało mu Hav-a-Tampa, niewielkie cygaro, które - najezęściej zgasłe - miał zwyczaj trzymać w zębach zawsze i wszędzie. Podczas jazdy do atelier opowiedział nam, że spędził kiedyś półtora roku w Tikal - dzięki temu mógł uwiecznić metropolię Majów na fotografach wykorzystując różnorodność światła o wszystkich porach dnia i roku. Zdjęcia, które nam pokazał, były wspaniałe. Molina współpracuje z niemieckim czasopismem "Geo" i amerykańskim "National Geographic". Nie ma lepszych zdjęć Tikal. Molina zapytał, czy będzie mu wolno mi zrobić, jak się wyraził, zdjęcie "dramatyczne". Czemu nie? Posadził mnie na obrotowym krześle. W twarz padało mi oślepiające światło reflektorów. Wykonując grzecznie kolejne polecenie mistrza, przyjąłem właśnie jakąś nader niewygodną pozycję, gdy jeden z normalnych tutaj blekautów pogrążył nas w zupełnym mroku - światło wysiadło w całym mieście. W grobo- wych ciemnościach widziałem tylko czerwonawy ognik cygara profeso- ra. Po chwili potrzebnej na wypalenie papierosa reflektory rozbłysły znowu. Diego Molina usiadł na wysokim stołku za wielkun aparatem fotograficznym - i stołek natychmiast się załamał. Wybuchnęliśmy śmiechem. Usiadłszy na drugim stołku Molina zaaranżował wszystko na nowo. Dało się słyszeć pstryknięcie migawki - w tym samym momencie strzelił jeden z reflektorów pod sufitem - kawałki szkła przeleciały mi koło głowy. Z niepokojem popatrzyłem na pozostałe źródła światła. Molina jednak zapewnił od razu, że coś takiego wprawdzie się czasem zdarza, ale bardzo rzadko, i że dziś nie ma już najmniejszych powodów do obaw. Jego uspokajające słowa zapadały właśnie kojąco w moją zlęknioną duszę, kiedy z transformatora, oplecionego przewodami jak nitkami spaghetti, począł wydobywać się dym. Coś zasyczało, potem dał się słyszeć przytłumiony huk i transformator wyzionął ducha. Znów siedzieliśmy w ciemnościach. Diego Molina, mistrz improwizaeji, wyczarował po chwili kilka akumulatorów, wymienił bezpieczniki, wszystko podłączył jak trzeba - przez cały czas cienkie cygaro zwisało mu nieruchomo z lewego kącika ust, on zaś ich prawą stroną tłumaczył, co robi. Potem otaksował mnie wzrokiem i - żeby zająć czymś moje ręce - wcisnął mi w palce jakiś starożytny posążek, który zresztą pod koniec pozowania wyśliznął mi się i roztrzaskał na podłodze. Po "terminowaniu u fotografa" stało się dla mnie jasne, że zawód modela jest: a) bardzo męczący, b) niezwykle niebezpieczny oraz c) nie dla mnie. Niejasne było tylko to, czy przed oddaniem tej książki do druku nadejdzie cykl zdjęć zatytułowany "Tikal". Diego Molina przyrzekł mi, że tak się stanie. Mariaĺa? [Postscriptum: Molina dotrzymał słowa. Zdjęcia dotarły na czas.] Okrężną drogą do Copan Właściwie to nie chcieliśmy być wcale w Tegucigalpie, stolicy Hondurasu. Naszym celem było Copan, leżące bliżej stolicy Gwatemali. Ale powiedziano nam, że lepiej polecieć samolotem nadkładając drogi, bo jechać do Copan przez dżunglę byłoby niebezpiecznie nawet wozem terenowym. Do Tegucigalpy polecieliśmy więc maszyną honduraskiego towarzystwa lotniczego "Sahsa". Czasem jakieś mało istotne, lecz zabawne zdarzenie może powetować człowiekowi niedorzeczny wybór dłuższej drogi. Coś takiego mieliśmy okazję przeżyć w hotelu "Honduras Maya", gdzie w kasynie gry na parterze kwitnie hazard. Postanowiliśmy dokonać tam z Ralfem inspekcji. Na stół do ruletki zwróciliśmy uwagę ze względu na graczy. Po prawej ręce krupiera siedział spocony, gruby Murzyn, tak rozgrzany grą, że pot z tyłu głowy lał mu się wprost na marynarkę. Zdawało się, że olbrzym wcale nie ma szyi. Facet promieniał przy tym pogodą człowieka, który zawsze wygrywa - i rzeczywiście, po każdej grze krupier przesuwał vvjego stronę pokaźny słupek żetonów. Naprzeciw grubasa, po drugiej stronie stołu, stał przeraźliwie chudy biały mężczyzna o twarzy pokrytej kilkudniowym zarostem. Mężczyzna ów po każdej grze wyszczerzał dwa żółte kły - jedyne, jakie mu pozostały. Ta niezbyt dobrana para stanow'iła tandem. Zaledwie koło ruletki stawało, obaj ze zręcznością kieszonkowców obstawiati wszystkie pola od 1 do 36, a nawet, jak to się robi w ruletce amerykańskiej, zero i dwa zera - w sumie więc 38 liczb. Logiczne więc, że przy każdej turze wygrywali, przegrywając jednocześnie. Na stole pozostawał żeton trzydziesty szósty, wygrywający, a zero i dwa zera przegrywały. W takiej grze wygraną było więc tylko trzydzieści pięć żetonów, czego zdawał się nie dostrzegać ani czarnoskóry grubas, ani biały chudzielec. Kiedy kulka się zatrzymywała, pokazywali sobie palcami znak zwycięstwa, wymyślony przez Winstona Churchilla w trakcie - miejmy nadzieję - ostatniej wojny. "V" - Victory. Krupierzy - równie dystyngowani jak wszysey przedstawiciele tego zawodu na świecie - z trudem zachowywali powagę, co pewien czas jednak rzueali sobie kątem oka ironiczne spojrzenia. Gracz, który nie umie liczyć, jest dla nich w najprawdziwszym sensie tego słowa gotówką - niedbale zgarniali wszystko, co "wygrywający" wrzucali im do skarbonki. Copan, najbardziej na południe wysunięte miasto Majów
pilotowany przez Indianina usiadł po godzinnym locie na wyboistym pasie lotniska w Copan - znaleźliśmy się w takim samym tropikalnym klimacie w jakim leży Tikal, oddalone o 270 km w linii prostej. Hiszpański kronikarz, Diego Garcia de Palacio, pisał anno 1576 o Copan:
"[...] znajdują się tam ruiny wspaniałych świątyń, świadczących o tym, że stało tu niegdyś wielkie miasto, i nie można nawet przypuszczać, żeby ludzie tak prymitywni,jak mieszkający tu tubylcy, zdołali je zbudować [...]. Wśród ruin [...] znajdują się rzeczy godne najwyższej uwagi. Zanim człowiek tam dotrze, trafi na bardzo grube. mury i olbrzymiego, kamiennego orła mającego na piersi kwadrat o boku dłuższym niż ćwierć hiszpańskiego łokcia, w kwadracie tym są znaki nieznanego pisma. Gdy się podejdzie bliżej, widać postać wielkiego, kamiennego olbrzyma. Indianie powiadają, że był to strażnik świątyni [...)." [1] [Przypisy oznaczone liczbami w nawiasacb umieszczono na końcu książki.] Dziś z "olbrzymiego, kamiennego orła" nie pozostało nic. Copan, największą atrakcję Hondurasu, fachowcy nazywają "Aleksandrią Nowego Swiata". Sylvanus Griswold Morley (1883-1948), słynny amerykański badacz historii Majów, powiedział, że Copan było mias- tem, w którym astronomia osiągnęła najwyższy stopień rozwoju, i że uważa je za główny ośrodek nauki Majów. [2] Zarośnięte dżunglą ruiny odkryto w 1839 roku. Sto lat później rozpoczęto prace wykopaliskowe. Do dziś odsłonięto 38 stel, mających przeciętnie 4 m wysokości i 1,5 m szerokości - wszystkie bogato zdobione reliefami. Literatura o tych odkryciach jest równie obszerna, co pełna sprzecz- ności. Ktoś twierdzi, że w "steli B" odkrył wizerunek trąby słonia, ktoś inny widzi w niej natomiast stylizowane ary - papugi żyjące w tych stronach. Dowiedziono wprawdzie, że mężczyźni tego ludu nie mieli bród, tymczasem obserwatora zaskakują stele przedstawiające broda- czy - "stela B" prezentuje dwa takie wizerunki. Centrum Copan, jego pałace i piramidy, świątynie i tarasy - wszyst- ko to leży nad rozciągającym się poniżej miastem - nazwano je zatem akropolis, górne miasto. Prawie w samym jego środku znajduje się plac do obrzędowej gry w piłkę mający wymiary 26 x 7 m. Szczęśliwy przypadek sprawił, że naszym cicerone był Tony. Ten nieco niezgrabny drągal oprowadzający obcokrajowców okazał się w trakcie rozmowy członkiem AAS. Miał nawet przy sobie legityma- [Adres sekcji niemieckojęzycznej: CH-4532 Feldbrunnen/SO] cję członkowską. AAS jest skrótem od Ancient Astronaut Society, towarzystwa założonego w 1973 roku w Chicago, którego członkowie mieszkają w ponad 50 krajach świata. AAS jest towarzystwem wyższej użyteczności publicznej, ajego celemjest popieranie (przez gromadzeniq i wymianę danych) teorii, wedle której naszą planetę odwiedzały w prehistorycznych czasach istoty pozaziemskie. Tony zwrócił mi uwagę na szczegóły, które turyści mijają zazwyczaj w pośpiechu. Zatrzymywaliśmy się przed stelami, wykazującymi zdu, miewające podobieństwo do sztukaterii, jakie można oglądać w Angkor Wat, świątyni kambodżańskich Khmerów. Trafiając na analogie tego rodzaju archeolodzy spuszczają wzrok. Tak ścisłe powiązania między Copan a Kambodżą nie mogły przecież istnieć. Cóż by się stało, gdyby w naszym tak wspaniale poklasyfkowanym świecie zapanował nagle chaos! Tony pokazał nam koła zębate wykute w kamieniu i przedmioty wyglądającejak koła z piastami - były to ołtarze zdobione hieroglifami kalendarzowymi - osobliwy twór nieodparcie przypominający moto- : ~executor ~executor -> Paradoksem historii jest fakt, że im bardziej oddalamy się w czasie od zamierzchłych epok, tym więcej o nich wiemy ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Erich von Daniken ~executor -> Autostopem przez galaktykę ~executor -> Kobieta bez winy i wstydu Pobieranie 1.1 Mb.
|