Guidelines for Soil Profile Description and Classification (fao, 1990)

obowiązująca w projekcie demonstracyjnym BioSoil

opracowana na podstawie

Guidelines for Soil Profile Description and Classification

(FAO, 1990)

Józef Wójcik

telefon 022 715 05 10, 605 76 22 44

faks 022 715 05 39

e-mail j.wojcik@ibles.waw.pl

Instytut Badawczy Leśnictwa

Zakład Siedliskoznawstwa

Sękocin Stary, ul. Braci Leśnej 3

1. 
   Numer profilu
   
2. 
   Data wykonania odkrywki
   

3. 
   Autor (autorzy) opisu
   

4. 
   Lokalizacja odkrywki
   

5. 
   Wysokość bezwzględna
   

6. 
   Współrzędne geograficzne środka powierzchni
   

Forma stoku odnosi się do jego kształtu zarówno pionowego jak i poziomego. Wyróżnia się następujące klasy form stoku (w pionie i w poziomie):

droga spływu powierzchniowego

Płaski	0,0-0,2 %	1
Równy	0,2-0,5 %	2
Prawie równy	0,5-1,0 %	3
Stok bardzo łagodnie pochyły	1,0-2,0 %	4
Stok łagodnie pochyły	2-5 %	5
Stok pochyły	5-10 %	6
Stok bardzo pochyły	10-15 %	7
Stok umiarkowanie stromy	15-30 %	8
Stok stromy	30-60 %	9
Stok bardzo stromy	> 60 %	10

Wystawa północna	N
Wystawa północno-wschodnia	NE
Wystawa wschodnia	E
Wystawa południowo-wschodnia	SE
Wystawa południowa	S
Wystawa południowo-zachodnia	SW
Wystawa zachodnia	W
Wystawa północno-zachodnia	NW

Zgodnie z aktualną Instrukcją wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych. Należy podać aktualny (z uwzględnieniem odkrywki) typ siedliskowy lasu oraz wariant uwilgotnienia i stan siedliska.

Zgodnie z Załącznikiem nr 5 do Instrukcji wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych.

Należy oszacować tę dostępność i przypisać ją do jednej z trzech klas:

Części szkieletowe, leżące całkowicie lub częściowo na powierzchni gleby, należy zinwentaryzować podając procentowe pokrycie nimi powierzchni gleby oraz ich rozmiary.

Po wykonaniu odkrywki należy wykonać aparatem cyfrowym zdjęcie profilu. Na zdjęciu musi być widoczny cały profil, łata oraz tabliczka o wymiarach 20 x 10 cm z numerem powierzchni. Należy również wykonać drugie zdjęcie, na którym widoczna będzie tabliczka z numerem powierzchni oraz najbliższe otoczenie odkrywki (drzewostan).

Opis profilu glebowego należy sporządzić zgodnie z Instrukcją wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych. Dodatkowo w każdym poziomie genetycznym i należy opisać następujące cechy (jeżeli występują):

3.1. Plamy (mottles)

Plamy o kolorze odmiennym od barwy masy glebowej (matrix) odzwierciedlają dominujące warunki redukcyjne lub oksydacyjne – mogą też być rezultatem wietrzenia.

Określić barwy wszystkich plam wg skali Munsela.

Intensywność występowania plam podawać w klasach w zależności od ich procentowego udziału w całkowitej powierzchni poziomu.

3.3.1. Ilość części szkieletowych

Udział części szkieletowych w poziomach genetycznych (jako procent zajmowanej objętości) szacować na podstawie poniższego diagramu i zapisać używając następujących symboli:

3.3.2. Średnica części szkieletowych

Pobierać próbki o masie nie mniejszej niż 0,5 kg. Próbki opisywać ołówkiem na białych plastikowych etykietkach według następującego schematu:

numer powierzchni/symbol poziomu genetycznego.

Etykietki umieszczać w worku i na zewnątrz worka. Worki z próbkami z tego samego profilu wiązać razem.

Próbki próchnicy nadkładowej pobierać przy użyciu ramki 25 x 25 cm. Pobierane będą dwa rodzaje próbek próchnicy nadkładowej:

• 
  próbki do oznaczania do oznaczenia suchej masy próchnicy nadkładowej na jednostkę powierzchni,
  
• 
  próbki do oznaczania składu chemicznego
  

Do jednego worka płóciennego należy pobrać JEDNĄ ramkę z podpoziomu Ol, a do drugiego worka – JEDNĄ ramkę z podpoziomu Of i Oh (łącznie), lub z podpoziomu Ofh (w zależności od typu próchnicy).

Próbki opisywać ołówkiem na białych plastikowych etykietkach według następującego schematu:

numer powierzchni/symbol podpoziomu /do obliczenia masy

Worki z próbkami próchnicy nadkładowej do oznaczania suchej masy wiązać razem z próbkami zbiorczymi z warstw mineralnych.

Z pięciu miejsc, z których pobierane będą próbki z warstw mineralnych, należy pobrać (przy użyciu ramki) osobno jedną próbkę zbiorczą z podpoziomu Ol, a następnie drugą próbkę zbiorczą z podpoziomów Of, Oh (łącznie) lub z podpoziomu Ofh (w zależności od typu próchnicy). Ponieważ objętość próbek nie może być mniejsza niż 1 litr, w razie konieczności pobierać je z większej niż 5 liczby miejsc.

Próbki opisywać ołówkiem na białych plastikowych etykietkach według następującego schematu:

numer powierzchni/symbol podpoziomu.

Worki z próbkami próchnicy nadkładowej wiązać razem z próbkami zbiorczymi z warstw mineralnych.

4.2.2. Warstwy mineralne

Próbki zbiorcze z warstw mineralnych o głębokości 0-5, 5-10, 10-20, 20-40 i 40-80 cm pobierać przy użyciu świdra o średnicy co najmniej 8 cm z 5 punktów wybranych na powierzchni przez pobierającego, z tym, że odległość pomiędzy sąsiednimi punktami musi zawierać się w granicach 5 – 10 m. Jeżeli średnica świdra jest mniejsza, należy zwiększyć odpowiednio liczbę punktów. W przypadku gleb kamienistych do poboru próbek można używać szpadla. Przy wyborze punktów, z których pobierane będą próbki należy kierować się następującymi zasadami:

• 
  punkt powinien znajdować się co najmniej 1 m od pnia najbliższego drzewa,
  
• 
  punkt nie może znajdować się w miejscu takich zakłóceń jak nory zwierzęce, wykroty, ścieżki zwierzęce, itp.
  

Próbki opisywać ołówkiem na białych plastikowych etykietkach według następującego schematu:

numer powierzchni/głębokość warstwy.

Etykietki umieszczać w worku i na zewnątrz worka. Worki z próbkami zbiorczymi z tej samej powierzchni wiązać razem.